Diversiteit op de werkvloer: “Hier mogen we zijn wie we zijn, maar dat is niet overal het geval.”

Tijdens een stage op een katholieke school moest ze de kleuters het kruisteken aanleren. Als moslima zag ze daar geen probleem in, maar ze wilde het niet zelf voordoen. "Ik stelde voor om een pop te gebruiken of een andere kleuter het te laten voordoen, maar dat werd niet aanvaard." De schooldirectie riep haar bij zich. "Ze vroegen waarom ik dat niet wilde doen. Ik legde het uit: kijk, ik ben moslim, maar ik respecteer de eindtermen. Toch werd mijn uitleg niet aanvaard."

Wat volgde, vergeet ze nooit meer. "De directrice zei letterlijk dat er nooit zwarte mensen voor de klas staan." Ze werd per direct van haar stageplek gestuurd. "Ik voelde me machteloos. Ik deed niets verkeerd, en toch mocht ik niet blijven."

De hogeschool greep in en vond een andere stageplek voor haar, maar het gevoel van onrecht bleef. "Ik ging ermee verder en kreeg uiteindelijk excuses van hoofd van het katholieke net. Dat was iets, maar wat is er echt veranderd? Ik weet het niet."

Op haar huidige werkplek voelt ze zich wél geaccepteerd. "Drie jaar geleden is het officieel toegestaan om een hoofddoek te dragen. Hier kan iedereen zichzelf zijn, of je nu een keppeltje draagt of een kruisje maakt." Ze weet dat dat elders niet vanzelfsprekend is. "Sommige vrouwen laten hun hoofddoek thuis uit schrik om hun job te verliezen. Dat zou niet mogen."

Ze ziet dat discriminatie niet alleen tussen nieuwkomers en Belgen voorkomt. "Ook binnen migrantengroepen is er soms afstand. Mensen met verschillende achtergronden kennen elkaar niet en dat leidt tot misverstanden. Daar is nog veel werk aan."

De ervaring op haar stage blijft haar achtervolgen. "Ik ben daardoor nooit in het onderwijs gestapt. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat ik voelde dat ik daar niet welkom was." Toch voelde elke carrièrestap als een gevecht. "Een andere naam op je cv is vaak al een probleem. En nu ik een hoofddoek draag, vraag ik me af: als ik ooit opnieuw moet solliciteren, hoe moeilijk zal dat zijn?"

Er is ook wat afkeuring in de samenleving. "Toen ik mijn hoofddoek begon te dragen, voelde ik de blikken. In een winkel weigerde een man mijn wisselgeld in mijn hand te leggen. Hij legde het op de toonbank, alsof hij me niet wilde aanraken." In het begin kwetste het haar, nu raakt het haar minder. "Als iemand zo denkt, ligt het probleem bij hen, niet bij mij.

Ze merkt hoe die mechanismen al op jonge leeftijd beginnen. "Op school werd de klas ingedeeld: de A-klas was voor de ‘slimme’ kinderen, vooral witte kinderen. In de B-klas zaten meer kinderen met een migratieachtergrond. Toen stond ik daar niet bij stil, maar nu zie ik hoe diep die patronen zitten."

Naïma is realistisch. "We leven in 2025 en het gebeurt nog steeds. Mensen focussen op verschillen, terwijl we allemaal van vlees en bloed zijn. We werken, we dragen bij aan de samenleving. Waarom dan die barrières blijven opwerpen?"

Toch blijft ze hoopvol. "Blijven praten helpt. Racisme verdwijnt niet zomaar, maar als je erover zwijgt, verandert er zeker niets."